Defolu hayatları vardı insanların ve haklı haksızlıkları, kursağında ki dokuz boğumları. Sevgi diyordu insan oturup saatlerce günlerce sevgiden bahsedebiliyordu ama asıl sevmek nedir onu bilmiyordu işte.
Yersiz gururları, bir sıkım umutları ve dalıp dalıp durduğu uzakları vardı insanın, birde duaları vardı duaları hep yalvarış makamındaydı ama yinede haksız haklılıkları vardı insanın.
Yüksek tepeleri vardı insanın pişmanlıkları ve tutarsızlıkları vardı birde boşa yanmaları ağlamaları...
Göz yaşları vardı insanın, sürekli içine akıttığı, hırçın denizler gibi dolup dolup taştığı anları vardı. Birde ayrı kalmaları vardı terk edilişleri,varışları ve yokuşları...
Sevdaları vardı bir karası birde akı, kahroluşları, zalim mutlulukları, zamansız mutsuzlukları birde hesabını ödeyemediği büyük yalnızlıkları vardı insanın.
Susuşları vardı insanın, umarsız uslupları, avucunda kanayan yaraları vardı. Sessiz sedasız gidişleri, birde parmak uçlarında yürüdüğü yolları...
Densiz özlemleri vardı insanın, vakitsiz hüzünleri, vakitlice gelen ürpertileri vardı ve alabildiğince üşüyen, sarıp sarmalanamayan yanları...
Bunca "Var" arasında insan bir kendine yoktu işte ve sevginin bile onaramadığı kırgınlıkları vardı.
Sevmenin bile yetmediği mevzular vardı, dedim ya işte; insan bunca var içinde bir kendine yoktu, belkide tüm masallarda olduğu gibi insan da bir vardı bir yoktu.
Yazının tüm hakları korunmaktadır.